Σπανίως, στον ύπνο μου, βλέπω όνειρα που μπορώ να τα χαρακτηρίσω όμορφα, στα οποία εμπλέκονται και άνθρωποι μέσα! Ίσως εμπλέκονται, μα σαν απόμακρες φιγούρες περισσότερο, "χαρτονένιες" και "ξεθωριασμένες"... Αλλά τα τοπία τα θυμάμαι εξαιρετικά καλά και τα βλέπω, μάλιστα, σε ό,τι μορφή μπορείς να φανταστείς!!! Το ίδιο ισχύει και με τα ζώα, αν και τα πηγαίνω καλύτερα μ' αυτά στην "πραγματική" ζωή. Περισσότερο (εκτός ελαχίστων, και μετρημένων στα δάχτυλα, εξαιρέσεων, οι άνθρωποι για μένα είναι ένας μεγάλος μπελάς!! Εκτός από το ότι μ' έχουν απογοητεύσει, είναι μια αφορμή μόνιμης στενοχώριας, για μένα! Απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου, πώς το έχω καταφέρει να μη βγάζω αυτή τη δυσανεξία, σε μεγάλο βαθμό, προς τα έξω!! Μου αξίζει μετάλλιο και μόνο γι' αυτό!! Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους συνομηλίκους (εκτός πάλι ελαχίστων εξαιρέσεων)... Δεν είχα πράματα να συζητήσω, κοινά ενδιαφέροντα!!! Τι να συζητήσω; Για το ποδόσφαιρο ή για το Survivor; Από τα 7 μου με στέλναν σε ψυχολόγο (αραιά βέβαια τότε) επειδή είχα "δυσανεξία" με τους "κανόνες" του σχολείου... Οι γονείς μου το έκαναν αυτό, επειδή τους το είπε μια δασκάλα που δεν ήξερε τη δουλειά της!!!! Πρώτη που με "πρότεινε" ως "προβληματικό" (με παρέπεμψε σε ψυχολόγο) ήταν η νηπιαγωγός! Το έγκλημά μου; Ήθελα να της μυρίζω το κεφάλι!!!! Τι διδασκόμαστε εδώ λοιπόν; Ότι η σωματική επαφή μεταξύ των ανθρώπων είναι κάτι χυδαίο και "προβληματικό".. ... κι έτσι άρχισε η θητεία μου, λοιπόν, στους "τρόπους" του σχολείου- φυλακή, που ήταν η προετοιμασία για την "κοινωνία- φυλακή"! Και τελικά χρειάστηκα στ' αλήθεια ψυχολόγο!!! Στην εφηβεία ήμουν ένα άτομο με αυτοεκτίμηση υπό του μηδενός, φοβικό και καταθλιπτικό και θα τολμούσα ότι αυτοί οι δαίμονες με βασάνισαν από τα 12 μέχρι τα 30!! Μα τώρα γνωρίζω την αλήθεια και την αιτία της κακοδαιμονίας μου! (Να είναι καλά ένας ψυχίατρος που πίστεψε σ' εμένα, πραγματικά, και με βοήθησε!!!) Η αιτία της κακοδαιμονίας μου είναι Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου